Aleksander był młodszym bratem Jana. Karierę polityczna zaczynał na Litwie obejmując w 1492 roku stanowisko Wielkiego Księcia Litewskiego. Po śmierci Jana chciał przejąć tron w Polsce. Aby to osiągnąć zgodził się na akt unii mielnickiej (1501) na mocy, którego Jagiellonowie tracili możliwość dziedziczenia tronu Litwy, spajała ona również Polskę i Litwę (łączą się i spalają w jedno nierozdzielne i nieróżne ciało). W 1501 został koronowany na króla Polski. Jednak przez zawarcie tamtej unii, władza króla mocno osłabła, ponieważ odtąd całą władze przejął senat. 

Król miał odtąd pełnić władzę wykonawczą, czyli wprowadzać w życie postanowienia senatu. Przywilej ten został jednak zniesiony podczas posiedzenia sejmu w Radomiu, w roku 1505. 

Uchwalono wtedy tzw. konstytucje "nihil novi" (łac. nic nowego). Gwarantowała ona, że wszystkie nowe prawa i postanowienia będą wprowadzane za zgoda wszystkich trzech stanów, czyli: króla, senatu i izby poselskiej. Potwierdzała ona poprzednie przywileje dla szlachty, miast i Kościoła.

W polityce Aleksander podpisał rozejm z Turkami kończąc wojnę o tereny Mołdawii w 1503.

Aleksander porządził państwem tylko pięć lat. Zmarł w 1506 bezpotomnie, przez co tron objął jego następny brat Zygmunt (wcześniej już koleś wspominany).